Prolog

     Nigdy nie myślałam, że zapamiętam tamten dzień. Ale tak to jest z pamięcią. Nie do końca ją kontrolujemy. Albo raczej nie kontrolujemy jej wcale. Ile to razy próbowaliśmy wkuwać jakieś definicje, ważne definicje, które za nic nie chciały wyryć się w naszej pamięci? Za to jeśli chodzi o kołysanki, piosenki z dzieciństwa, to możemy pochwalić szerokim repertuarem. Chociaż jest on zupełnie bez znaczenia.
 Tak więc zapamiętałam tamten dzień. Przez przypadek, a może i nie. Od pewnego czasu nie wierzę w przypadki. Wyrył mi się w głowie, szczegółowo, pomimo tego że nie znałam wtedy jego znaczenia. Nie rozumiałam słów, które teraz są dla mnie oczywiste. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że łóżka, w których śpimy, zaczynają płonąć.
 Kiedy teraz o tym myślę, to właśnie był początek. Początek zdarzeń, które zaprowadziły mnie, zaprowadziły nas, do miejsca, w którym teraz jesteśmy. Początek to dobre miejsce do rozpoczęcia tej historii.
 Historii spisywanej na kradzionym pergaminie i ze świadomością, że, być może, zostanie ona jedynym śladem naszego istnienia i rzeczy, których dokonaliśmy. Tak: piszę ją, bo wiem, że niedługo możemy zginąć. Nie wiem, czy jesteśmy na to gotowi, ale wiem, że dokonaliśmy wyboru. W końcu jesteśmy w Pokoju Życzeń.

     Siedziałam przy naszym starym, drewnianym stole, żując tosta. Przez uchylone okno do kuchni wlewało się sierpniowe, tak upragnione przeze mnie, słońce. Z radia dolatywały do mnie znajome melodie starych przebojów. Na parapecie leżał pręgowany kocur, mrucząc. Słyszałam krzątaninę rodziców na piętrze. Zaraz mieli pojawić się na dole w swoich szlafrokach. Przymknęłam oczy. W takich chwilach mój świat kurczył się tak, że obejmował jedynie ściany mojej starej kuchni. To miejsce kojarzyło mi się z moim dzieciństwem, z pieczeniem babeczek z mamą, z moim tatą opowiadającym jakieś zmyślne bajki. Ta zwykła kuchnia wręcz emanowała ciepłem, bezpieczeństwem.
  Z nostalgii wyrwał mnie trzepot skrzydeł. Wstałam niechętnie i podeszłam do okna, w którym siedziała spora sowa. Wyrwałam jej Proroka Codziennego z dzioba i wrzuciłam odliczone knuty do sakiewki przy nodze. Ptaszysko odleciało, a ja wróciłam na miejsce. Rozwinęłam gazetę. Zignorowałam nagłówek krzyczący: "HARRY POTTER POSZUKIWANY W CELU  PRZESŁUCHANIA W SPRAWIE ŚMIERCI ALBUSA DUMBLEDORE'A".  Spojrzałam na kolejny i zmarszczyłam brwi. Napis głosił:" MUGOLACY, JAK POSIEDLI MAGIĘ?". Zaczęłam czytać.

       Ministerstwo Magii rozpoczyna przegląd tak zwanych mugolaków, aby lepiej zrozumieć, w jaki sposób poznali tajemnicę magii. Ostatnie badania przeprowadzone w Departamencie Tajemnic dowodzą, że zdolności czarodziejskie mogą być przekazywane tylko dzieciom urodzonym z małżeństw czarodziejów. Tam, gdzie nie ma dowodów na pochodzenie z rodzin czarodziejskich, można śmiało przypuszczać, że tak zwani mugolacy są uzurpatorami, którzy zdobyli czarodziejskie zdolności, posługując się podstępem lub siłą. Ministerstwo jest zdecydowane położyć kres temu szkodliwemu procederowi i wzywa każdego tak zwanego mugolaka na przesłuchanie przed nowo powołaną Komisją Rejestracji Mugolaków.  

 Wpatrywałam się w tekst z niedowierzaniem. Wiedziałam, że Prorok ma skłonności do wypisywania bzdur, ale teraz chyba przesadził. Jak poznali tajemnicę magii? Zdobyli czarodziejskie zdolności silą lub podstępem? Komisja Rejestracji Mugolaków? Parsknęłam ironicznie i rzuciłam gazetę na stół. Zajęłam się kolejnym tostem, zastanawiając się, kto wpadł na taki głupi pomysł jak „kradzież magii”. Od razu przyszła mi do głowy Rita Skeeter, ale tym razem to nie mogła być ona. Chwilowo była zajęta plotkami na temat profesora Dumbledore'a.  Skrzywiłam się na tę myśl, ale nie chciałam z powrotem zagłębiać się w rozmyślania na ten temat.
 Skoro nie Skeeter, to kto? Po co komu kolejny skandal? Tak jak ta cała afera o Harry'ego Pottera i jego udział w śmierci Dumbledore'a. Wszyscy wiedzieli, że to bzdura, a Ministerstwo i tak uparcie wywieszało listy gończe za Harry'm. Chcieli chyba znaleźć kozła ofiarnego albo odwrócić uwagę od nieudolności rządu. Tak, to byłaby dobra sztuczka. Rozpętać wojnę z mugolakami, żeby nikt nie zauważył braku postępu w walce z śmierciożercami.
 Ale to nie przejdzie. Zbyt wiele było mugolaków, żeby pozwolili na takie coś. Z pewnością będą przepychać się jeszcze do końca wakacji, potem Ministerstwo zrezygnuje ze swoich planów i wszyscy o tym zapomną.
 Po chwili ja też zapomniałam, bo czajnik zaczął gwizdać nagląco.
 Wstałam więc od stołu i doskoczyłam do kuchenki, aby wyłączyć gaz. Założyłam ogromną kuchenną rękawicę, po której biegały radośnie trochę koślawe hipogryfy mojego autorstwa. Wyszyłam je tam magiczną nicią, gdy  miałam jakieś 7 lat, a moim największym marzeniem było posiadanie hipogryfa. Chwyciłam czajnik za porcelanową rączkę i zaczęłam rozlewać wodę do przygotowanych wcześniej kubków z kawą. To był pewien rytuał w moim domu: picie porannej kawy. Każdy z nas pijał inną: mama białą, tata czarną, a ja z syropem.
 Kiedy wszystkie trzy był gotowe, przeniosłam je na stół, zajęłam swoje wcześniejsze miejsce i zabrałam się za kolejnego tosta.
 Wtedy do kuchni weszła moja mama. Jak zawsze emanowała niewymuszoną elegancją z tymi swoimi idealnie upiętymi włosami i bladoróżowym szlafroczkiem. Gdy na nią patrzyłam, miałam świadomość, że nigdy nie dane będzie mi osiągnąć jej poziomu.
–  Dzień dobry Abby! – otworzyła lodówkę. – Są jeszcze tosty?
– Nie, ale jest głupi artykuł w Proroku – rzekłam, przypominając sobie o nim nagle. – Chcesz zobaczyć?
 Podałam jej gazetę, a ona zerknęła przelotnie na jej pierwszą stronę. Kiedy dotarło do niej, co czyta, zmarszczyła brwi i odebrała mi Proroka. Jej wzrok przesuwał się po gazecie z rozmachem i zdecydowaniem. Kiedy skończyła, parsknęła śmiechem.
–  Co za bzdury! To niedorzeczne. Prorok naprawdę schodzi na psy. Porozmawiam sobie dzisiaj z jego redaktorem. Co oni sobie myślą...
 Uśmiechnęłam się pod nosem, wiedząc, że mama na pewno zrobi z tym porządek. Była ważną osobistością w Ministerstwie. Ale będzie afera!
 Po chwili do kuchni wszedł tata, ziewając. Rozczochrany i wymiętoszony stanowił kompletne przeciwieństwo mamy. Czasami zastanawiałam się, jakim cudem dwoje tak różnych ludzi zostało małżeństwem.
 Tata wymruczał jakieś niewyraźne „dzień dobry” i pochwycił kubek z kawą. Pijąc nieśpiesznie, wziął do ręki porzuconego przez mamę Proroka i zaczął czytać.
 Nagle przestał.
– Sophie? Widziałaś to? – Uniósł gazetę.
– Tak. Właśnie przed chwilą przeczytałam. To niewiarygodne, co oni są w stanie wymyślić. Mam zamiar dzisiaj porozmawiać z kimś z zarządu i to wyjaśnić.
 Rysy taty jakoś niespodziewanie stężały.
–  Może nie powinnaś... – zaczął.
– Dlaczego? – Odparła mama, odwracając się gwałtownie i kładąc ręce na biodrach.
– Pozwól, że ja się czegoś najpierw dowiem. W takich sprawach nie można działać pochopnie.
 Mama wahała się przez chwilę.
– No dobrze... Niech ci będzie. – rzekła z machnięciem ręki i wróciła do przygotowywania śniadania.
 Ojciec nie odezwał się już więcej. Tylko siedział zapatrzony w okno.

_____________
 Potrzebowałam dużo czasu, żeby się w końcu zebrać i tu wrócić. Może nie powinnam tego robić, bo w końcu jestem w pierwszej klasie liceum i powinnam się skupić na wdrażaniu w nowe środowisko i nowy system nauki... Ale jak nie teraz to kiedy?
 Więc jestem. Na razie prowizorycznie, aby po prostu to ruszyć. Z czasem planuję zdobyć jakiś pasujący szablon i rozwinąć wszystkie te podstrony i inne pierdoły. Do Waszych odpowiadań też wrócę.
  Piszę od początku, ale nie do końca. Szkielet pozostaje taki sam. Chcę zmienić pewne rzeczy, rozwinąć tą historię i nadać jej trochę głębi. Ale o tym napiszę dokładnie w informacjach.
  Rozdziały będą pojawiać się co tydzień – poprawione i zmodyfikowane. Mam nadzieję, że nie będzie przeszkadzać to starym czytelnikom, jeśli tu wrócicie...
 Tak więc, Shady Blade znowu wita w blogosferze.

* - Nazwa artykułu z Harry Potter i Insygnia Śmierci. Treść artykułu również z Harry Potter i Insygnia Śmierci.